KOMPOZYTORZY

 

 

 

Rechoczące dwutonowo żaby i na tej samej  wysokości dwutonowe sygnały ruchu drogowego we wspólnym rytmie, z towarzyszeniem harmonijki ustnej, archaicznego, ludzkiego jeszcze instrumentu, wszystko pod zachowanym z praczasów tytułem „divertimento” dla rozrywki transhumanidów  – to ma być muzyka przyszłości?  Tak sobie wyobraziłem i napisałem kiedyś w Blogu Drugim.

 

– Co o tym sądzicie?

 

Dwaj kompozytorzy siedzą przy stole. I jeszcze żona jednego z nich. Nie mogłem wytrzymać, żeby nie zapytać.

 

Nic nie sądzą. Czytali. Pierwszy kompozytor nie rozumie pytania. Drugi rozumie, że chodzi o tony ciągłe tej samej wysokości.

 

– Minimal music – mówi.  – To wymyślili Amerykanie.

 

Pierwszy się zgadza.

 

– Tak.  Byłem w Ameryce. Jak się nazywał ten amerykański…  no… ten…

 

Wymieniają między sobą kilka nazwisk i dat z dwudziestego wieku.

 

 – Minimal? Muzyka minimalistyczna? – pytam. – Divertimento moje to muzyka minimalistyczna? 

 

– A, divertimento. Bardzo dobrze. Może by. Jest   taka nazwa – zaświadcza kompozytor drugi.

 

Numeruję ich dyskretnie, żeby uszanować prywatność.

 

– Ale w muzyce musi być pauza – uważa pierwszy.- Bez pauzy nie ma muzyki. Prowadzę frazę a-a-a-a – tłumaczy mi, całym sobą zwrócony teraz do mnie –  a-a-a-a, fraza, fraza, fraza i nagle: o! Pauza. Wtedy jest zdziwienie. W muzyce musi być zdziwienie.        

 

– Ale te głosy żab i sygnały pojazdów…

 

– Muzyka konkretna – objaśnia znów drugi. –   Muzyka konkretna składa się z głosów, które wydaje świat, nie instrument muzyczny. Może być użyte wszystko, co słyszymy, każdy głos, wiatru, deszczu, ludzi, maszyn, stukanie, brzęczenie..

 

Żona kompozytora drugiego śmieje się głośno.

 

– Słucham muzyki. Słyszę dużo takiej konkretnej, gdzie jest wszystko. – Żona śmieje się, rozbawiona coraz bardziej. – Huki, jęki, kumkanie żab, wycie syren, co kto chce.   

 

– John Cage? Nie, nie, nie – mąż wraca do rozmowy – na pewno nie John Cage.  Clapping music. Dwie osoby klaszczą – pokazuje sposób, w jaki klaszczą, i palcem po stole rysuje  strukturę rytmiczną ich klaskania. – Taka zasada. Cały utwór tylko z tego zrobiony. Clapping music. Nie mogę sobie w tej chwili przypomnieć nazwiska. Steve Reich? Chyba, ale nie jestem pewien.

 

– Kiedy on to napisał? – pytam.

 

– W latach siedemdziesiątych. Albo w końcu  sześćdziesiątych. Jakoś tak.

 

Aha, myślę, ta moja przyszłość muzyki nie wykracza poza to, co od dawna już istnieje i obiło mi się o uszy. I tak jest pewnie z wszystkimi przepowiedniami waszego wieszczka, bo wyobraźnia czerpie z doświadczenia i nic więcej nie potrafi. Czyli przewidując przyszłość przewiduję w istocie przeszłość.

 

– Byłem w Ameryce  i tam … no… taka sprawa była  – opowiada kompozytor pierwszy.

 

– A proszę pani – zagaduję na boku żonę kompozytora drugiego – wspomniała pani, że w tej muzyce konkretnej, której pni słuchała,  było słychać kumkanie żab. Rzeczywiście? Ktoś to już  napisał, czy tak sobie pani powiedziała?

 

– Tak sobie powiedziałam.